Дынамічныя кліматычныя нормы тэмпературы, хуткасці ветру, адноснай вільготнасці i воблачнасці разлічаны на аснове дадзеных назіранняў, атрыманых на Мінскай метэаралагічнай станцыі ў 1985–2019 гг. з выкарыстаннем кубічнай мадэлі шматгадовага трэнду. Вынікі для большасці сезонаў прыкметна адрозніваюцца ад прагнозу,  якi грунтаваўся на дадзеных за 1985–2015 гг. і зыходзiў з квадратычнай мадэлі трэнду. Зроблена выснова аб няўдалай  мадэлі трэнду, выкарыстанай у папярэднiх разліках. Абмяркоўваюцца магчымасці і шляхi стварэння здавальняючай  мадэлі  трэнду, роля ацэнкі статыстычнай значнасці ў выбары мадэлі і прагнастычныя магчымасці дынамічнай кліматычнай нормы.

Ацэнена паўтаральнасць глебавых засух на тэрыторыі Беларускага Палесся з прыцягненнем усіх участкаў, на якіх праводзілася вызначэнне вільготнасці глебы па дадзеных пунктаў дзяржаўнай сеткі гідраметэаралагічных назіранняў. Дана адзнака працягласці і паўтаральнасці гадоў з моцнай глебавай засухай ва ўмовах сучаснага змянення клімату (1989–2018 гг.). Прыведзены параўнальныя дадзеныя паўтаральнасці глебавых засух за сучасны перыяд пацяплення і да яго. Адзначана цыклічнасць змяненняў колькасці моцных глебавых засух на тэрыторыі Беларускага Палесся з перыядам 9–12 гадоў.

. Выканана адзнака рэжыму ўвільгатнення тэрыторыі Беларусі ў цёплы перыяд года і як выніковага параметру – рачнога сцёку ў летне-асеннюю межань. Устаноўлены тэндэнцыі змены і прасторавыя адрозненні месячных сум ападкаў, максімальных сум ападкаў і працягласць выпадзення ападкаў; выяўлены асаблівасці фарміравання сцёку ў перыяд адкрытага рэчышча – найменшых расходаў вады за сезон і найбольшых расходаў падчас праходжання дажджавых паводак. Разлічаны паказчыкі засушлівасці тэрыторыі краіны на падставе выкарыстання стандартызаваных індэксаў (SPI і SSFI), рэкамендаваных СМА . Паказана, што нягледзячы на нязначныя змены гадавых сум  ападкаў у перыяд змены клімату Беларусі (1989–2018 гг.), адзначаецца павелічэнне інтэнсіўнасці выпадзення ападкаў і паўтаральнасць засушлівых з’яў у летнія месяцы. У рэжыме сцёку, нягледзячы на адсутнасць выразных тэндэнцый змены долі летнеасенняга сцёку, адзначаецца павелічэнне вышыні дажджавых паводак і/або рост значэнняў найменшых расходаў вады  ў перыяд адкрытага рэчышча і адначасова павелічэнне паўтаральнасці вельмі малаводных перыядаў.

Прыводзіцца кароткая геахімічная характарыстыка ультрабазіт-базітавых парод аргелаўшчынскага комплексу крышталічнага фундаменту цэнтральнай часткi Беларусі, вызначаны ўмовы іх фарміравання. Утварэнні ком плексу характарызуюцца нармальнай шчолачнасцю, высокай магнезіяльнасцю, нізкай глiназёмістасцю і агульнай жалезістасцю. Для мікраэлементнага складу парод уласціва ўзбагачанасць Cr, Ni і Со. Характэрнай іх асаблівасцю з’яўляюцца адмоўныя Zr-Hf і Ta-Nb анамаліі, што дазваляе меркаваць коравую кантамінацыю. Умовы фарміравання парод падобныя да геадынамічных абставін утварэння талеітавых базальтаў астраўных дуг.

Прадстаўлены вынікі палеаiхтыялагiчнага вывучэння керна свідравін Быхаўская 1 і Кармянская 1, якiя былi прасвідраваны на ўсходзе Беларусі. На аснове iхтыяфаўны, а таксама лiталагiчных і геафізічных дадзеных выканана дэталёвае стратыграфічнае расчляненне верхнеэмска-эйфельскiх адкладаў, уcкрытых вышэйзгаданымі свідравінамі. Прыведзена іх падрабязнае апісанне. Па хрыбетных праведзена супастаўленне гэтых адкладаў з утварэннямі таго ж самага ўзросту, развітымі на сумежных тэрыторыях Украіны, Расіі і краін Балтыі. Атрыманыя дадзеныя па іхтыяфаўне ўдакладняюць стратыграфічнае распаўсюджванне некаторых таксонаў у верхнеэмска-эйфельскiх адкладах Беларусі, дапаўняюць іх сістэматычны склад на тэрыторыі краіны, а таксама дапаўняюць палеанталагічную характарыстыку рэ- гіянальных стратыграфічных падраздзяленняў дзеючай Стратыграфічнай схемы дэвонскіх адкладаў Беларусі (2010 г.). Прадстаўленыя вынікі даследаванняў у далейшым варта ўлічваць пры правядзенні буйнамаштабнай геалагічнай здымкі ў даследаваным раёне.

У выніку праведзенай рэвізіі калекцыі MSK-L выяўлены разнастайныя па відавым складзе лішайнікі 11 раёнаў марской і кантынентальнай Антарктыкі. У калекцыі прадстаўлены тры экалагічныя групы лішайнікаў. Матэрыялам для дадзенага артыкула паслужылі ўзоры лішайнікаў, якія захоўваюцца ў калекцыі MSK-L у колькасці каля 600 гербарных пакетаў, сабраных падчас 1-й КАЭ, 5-й САЭ, 63-й Расійскай антарктычнай экспедыцыі і 2-й, 3, 4, 6, 11, 12-й Беларускіх антарктычных экспедыцый. Вызначана 82 віды лішайнікаў з 54 родаў. Асноўная частка выяўленых відаў была знойдзена ў марской частцы Антарктыкі. Агульнымі для марской і кантынентальнай Антарктыкі аказаліся 16 відаў лішайнікаў. Большасць відаў адносяцца да біпалярных лішайнікаў. Праведзена тонкаслаёвая храматаграфія лішайнікаў роду Lepraria. Паказана, што ўснінавая кіслата і зеарын знаходзяцца толькі ў эндэмікаў Антарктыкі L. straminea.

Вывучана таксанамічная разнастайнасць, прасторавае размяшчэнне зоапланктону і зоабентасу ў возеры Баркаўшчына з выражаным падзелам воднай тоўшчы на тэмпературу і поўнай адсутнасцю кіслароду ў гіпалiмнiёне і наяўнасцю тут таксічнага для воднай фаўны серавадароду. Разнастайнасць і колькасныя характарыстыкі абедзвюх супольнасцей максімальныя на малой глыбіне, дзе ствараюцца спрыяльныя ўмовы для жыццядзейнасці, і рэзка зніжаюцца з павелічэннем глыбіні, а ў бескіслароднай і серавадароднай зонах дасягаюць свайго мінімуму. Прасторавая структура фарміруецца ў залежнасці ад канцэнтрацыі кіслароду і наяўнасці серавадароду. Адсутнасць кіслароду і наяўнасць серавадароду значна збядняюць водную фаўну, што больш выразна праяўляецца на бентосных жывёлах.

Па выніках аналізу дадзеных шматгадовых даследаванняў высветлены таксанамічны склад комплексу фітафагаў, пашкоджваючых свідзіны і дзёраны (Cornus L.) ва ўмовах дэкаратыўных зялёных насаджэнняў Беларусі,  які  ўключае 16 відаў насякомых, яны належаць да 12 сямействаў: 6 відаў хобатных (Rhynchota), 3 – цвёрдакрылых (Coleoptera ), 5 – лускакрылых (Lepidoptera), 2 віды – двухкрылых (Diptera). З іх чужароднымі для фаўны Беларусі з’яўляюцца,  як мінімум, 2 віды: Stictocephala bisonia Kopp & Yonke і Otiorhynchus smreczynskii Cmoluch, якія ажыццявілі інвазіі на тэрыторыю краіны ў апошнія дзесяцігоддзі. Большасць комплексу складаюць грызучыя, шмат’ядныя фітафагі,  прадстаўнікі агульна-сезоннай феналагiчнай групы. Сярод сысучых фітафагаў прысутнічаюць як флаэма-, так і ксiлемасысучыя формы, большасць скелетуе ліставыя пласцінкі. Каўлабiёнтны какцыды (Coccoidea), S. bisonia перашкоджваюць як галіны раслін, так і ліставыя пласцінкі. Лічынкі лускакрылых сямейства Coleophoridae жывуць у пабудаваных  iмi  ж чахольчыках, мініруючай мушкі Phytomyza agromyzina Mg. – у ліставых мінах, ліставой галiцы Craneiobia corni (Giraud) ініцыююць фарміраванне ліставых галаў. У склад ядра ўстойлівага комплексу фітафагаў свідзін і дзёранаў ўваходзіць 8 відаў, якія характарызуюцца пастаяннай прысутнасцю і высокай шкоднаснасцю ў адносiнах да дзёранаў ва ўмовах дэкаратыўных зялёных насаджэнняў Беларусі, у іх ліку 3 вiды хобатных (Rhynchota), 2 віды цвёрдакрылых (Coleoptera), 2 віды лускакрылых (Lepidoptera), а таксама 1 від двухкрылых (Diptera) насякомых.

Абследавана 38 водных аб’ектаў (33 возеры, 5 рэк) Браслаўскага раёна. Выяўлены 7 папуляцый шыракапалага рака Astacus astacus. За выключэннем папуляцыі воз. Беляны ўсе астатнія знаходзяцца ў нездавальняючым  стане. Папуляцыя шыракапалага рака р. Усвейка была знойдзена ў 2013 г., але ўжо з 2017 г. ракі ў р. Усвейка не рэ -  гістрыруюцца.  Распаўсюджванне шыракапалага рака ў Браслаўскім рэгіёне характарызуецца высокай фрагментар- насцю. Доўгапалы рак Pontastacus leptodactylus прадстаўлены ў адносна невялікай колькасці азёр (8), тры з якіх могуць разглядацца як перспектыўныя прамысловыя азёры – Рожава, Раукеты, Болта. Шыракапалы рак адзначаны ў 18 %, доўгапалы – у 21 % усіх абследаваных вадаёмаў. У 61 % вадаёмаў ракі не выяўлены. Інвазіўны чужародны паласаты рак Faxonius limosus ў водных аб’ектах Браслаўскага раёна не знойдзены. Вадаёмы Браслаўскага раёна з’яўляюцца перспектыўнымі месцамі для захавання шыракапалага рака. Сустракаемасць папуляцый шыракапалага рака адносна вялікая, але практычна ўсюды шчыльнасць асобін у іх нізкая, што паказвае на няўстойлівасць існуючых папуляцый. Стратэгія захавання шыракапалага рака ў дадзеным рэгіёне павінна быць накіравана на пастаяннае стварэнне новых папуляцый.

Прыведзены вынікі даследаванняў па вырошчванню сеянцаў елкі еўрапейскай (Picea abies) ва ўмовах адкрытага грунту пры іх комплекснай апрацоўцы трытэрпенавымі рэгулятарамі росту Экасiл Мікс і Экасiл Плюс, якія вырабляюцца на аснове экстракта піхты сібірскай (Abies sibirica). Для ацэнкі ўплыву апрацовак на роставыя працэсы елкі вымяралі даўжыню кораня і надземнай часткі, дыяметр прыкаранёвай шыйкі сеянцаў, а таксама масу арганічнага эчыва раслін (асобна для ігліцы, сцябла і каранёў). З мэтай выяўлення дзеяння прэпаратаў на клеткавым узроўні вызначаны такія фізіялага-біяхімічныя параметры, як колькасць прадуктаў перакіснага акіслення ліпідаў мембран і іх цэласнасць, канцэнтрацыя і суадносіны пігментаў фотасінтэзу. У выніку найбольш эфектыўнай была перадпасяўная інкрустацыя насення рэгулятарам росту Экасiл Мікс і фунгіцыдам Вінцыт Фортэ, што даказана не толькі актывізацыяй росту сеянцаў елкi еўрапейскай, але і нармалізацыяй фізіялага-біяхімічных працэсаў у раслінных клетках.

У выніку агляду работ аўтара і іншых даследвальнікаў альгафлоры Беларусі дадзена агульная характарыстыка зборнай группы «водарасці», яе структура, відавая і таксанамічная прадстаўленасць уваходзячых у яе аддзелаў, ступень дамініравання і распаўсюджанасці відаў і ўнутрывідавых таксонаў. У Беларусі ў розных месцах існавання (пераважна водных) выяўлена каля 3000 відаў, разнавіднасцей і форм (больш за 370 родаў). У сярэднім для ўсіх тыпаў месц існавання (адзначваецца і своеасаблівасць некаторых з іх) найбольш прадстаўленымі па колькасці відаў з’яўляюцца зялёныя водарасці, пераважна хларакокавыя, на другім месцы, як правіла, дыятомавыя, а з улікам унутрывідавых таксонаў першае месца належыць дыятомавым, другое – зялёным водарасцям. Паказаны дыяпазон сустракаемасці відаў. Зроблены акцэнт на выяўленні новых для навукі, рэдкіх, інвазіўных, чырвонакніжных і іншых відаў, якія прыцягваюць ўвагу, у флоры рэспублікі. Некаторыя з іх ілюструюцца фотаздымкамі, якія зроблены ў светавым і электронным мікраскопах.

Залатавочка Ch. gibeauxi адносна нядаўна адноўлена ў якасці самастойнага віду з комплексу Ch. pallens (Rambur, 1838) sensu lato і для фаўны Беларусі ў гэтым паведамленні ўказваецца ўпершыню. Матэрыял сабраны  ў ваколіцах в. Уза Гомельскага раёна (чэрвень 2017 г.) і ў цэнтры г. Гомеля (ліпень 2019 г.). Прыведзены кароткія звесткі  па відавой дыягностыцы, распаўсюджванню і экалогіі гэтага віду.